موضوعى که من میخواهم عرض بکنم، موضوعى است که با طبیعت جوان و طبیعت دانشجو صد در صد موافق است و نگاه به آینده دارد. چون آینده متعلق به شماست. ما امروز هرچه راجع به آینده بگوئیم، در حقیقت نگاه کردن و گفتن و اشاره کردن به برهه‏اى از زمان است که آن برهه متعلق به شماست؛ وجود واقعى شما در آن برهه تعیین کننده و کارگشاست. این موضوعى که نگاه به آینده دارد، مسئله‏ى شعار دهه‏ى چهارم است - که شروع شده - یعنى پیشرفت و عدالت. اعلام کرده‏ایم که این دهه، دهه‏ى پیشرفت و عدالت باشد. البته با گفتن و با اعلام کردن، نه پیشرفت حاصل میشود و نه عدالت؛ اما با تبیین کردن، تکرار کردن و همت‏ها و عزم‏ها را راسخ کردن، هم پیشرفت حاصل میشود و هم عدالت. ما میخواهیم مسئله‏ى پیشرفت و عدالت، در دهه‏ى چهارم به یک گفتمان ملى تبدیل بشود. همه باید آن را بخواهیم؛ تا نخواهیم، طراحى و برنامه‏ریزى و عملیات تحقق پیدا نخواهد کرد و به هدف هم نخواهیم رسید؛ باید تبیین بشود. من میخواهم یک قدرى راجع به این مسئله‏ى پیشرفت صحبت کنم. مسئله‏ى عدالت هم باز یک باب واسع و طولانى دیگرى است…

نکته‏ى اول این است که ما وقتى میگوئیم پیشرفت، نباید توسعه‏ى به مفهوم رائج غربى تداعى بشود. امروز توسعه، در اصطلاحات سیاسى و جهانى و بین المللى حرف رائجى است. ممکن است پیشرفتى که ما میگوئیم، با آن چه که امروز از مفهوم توسعه در دنیا فهمیده میشود، وجوه مشترکى داشته باشد - که حتماً دارد - اما در نظام واژگانى ما، کلمه‏ى پیشرفت معناى خاص خودش را داشته باشد که با توسعه در نظام واژگانى امروز غرب، نبایستى اشتباه بشود. آن چه ما دنبالش هستیم، لزوماً توسعه‏ى غربى - با همان مختصات و با همان شاخصها - نیست. غربى‏ها یک تاکتیک زیرکانه‏ى تبلیغاتى را در طول سالهاى متمادى اجرا کردند و آن این است که کشورهاى جهان را تقسیم کردند به توسعه‏یافته، در حال توسعه و توسعه‏نیافته. خب، در وهله‏ى اول انسان خیال میکند توسعه‏یافته یعنى آن کشورى که از فناورى و دانش پیشرفته‏اى برخوردار است، توسعه‏نیافته و در حال توسعه هم به همین نسبت؛ در حالى که قضیه این نیست. عنوان توسعه‏یافته - و آن دو عنوان دیگرى که پشت سرش مى‏آید، یعنى در حال توسعه و توسعه‏نیافته - یک بارِ ارزشى و یک جنبه‏ى ارزش‏گذارى همراه خودش دارد. در حقیقت وقتى میگویند کشور توسعه یافته، یعنى کشور غربى! با همه‏ى خصوصیاتش: فرهنگش، آدابش، رفتارش و جهت‏گیرى سیاسى‏اش؛ این توسعه‏یافته است. در حال توسعه یعنى کشورى که در حال غربى شدن است؛ توسعه‏نیافته یعنى کشورى که غربى نشده و در حال غربى شدن هم نیست. این جورى میخواهند معنا کنند. در واقع در فرهنگ امروز غربى، تشویق کشورها به توسعه، تشویق کشورها به غربى شدن است! این را باید توجه داشته باشید. بله، در مجموعه‏ى رفتار و کارها و شکل و قواره‏ى کشورهاى توسعه‏یافته‏ى غربى، نکات مثبتى وجود دارد - که من ممکن است بعضى‏اش را هم اشاره کنم - که اگر بناست ما اینها را یاد هم بگیریم، یاد میگیریم؛ اگر بناست شاگردى هم کنیم، شاگردى میکنیم؛ اما از نظر ما، مجموعه‏اى از چیزهاى ضد ارزش هم در آن وجود دارد. لذا ما مجموعه‏ى غربى شدن، یا توسعه‏یافته‏ى به اصطلاحِ غربى را مطلقاً قبول نمیکنیم. پیشرفتى که ما میخواهیم چیز دیگرى است.
مطلب دوم این است که پیشرفت براى همه‏ى کشورها و همه‏ى جوامع عالم، یک الگوى واحد ندارد. پیشرفت یک معناى مطلق ندارد؛ شرائط گوناگون - شرائط تاریخى، شرائط جغرافیائى، شرائط جغرافیاى سیاسى، شرائط طبیعى، شرائط انسانى و شرائط زمانى و مکانى - در ایجاد مدلهاى پیشرفت، اثر میگذارد. ممکن است یک مدل پیشرفت براى فلان کشور یک مدل مطلوب باشد؛ عیناً همان مدل براى یک کشور دیگر نامطلوب باشد. بنابراین یک مدل واحدى براى پیشرفت وجود ندارد که ما آن را پیدا کنیم، سراغ آن برویم و همه‏ى اجزاء آن الگو را در خودمان ایجاد کنیم و در کشورمان پیاده کنیم؛ چنین چیزى نیست. پیشرفت در کشور ما - با شرائط تاریخى ما، با شرائط جغرافیائى ما، با اوضاع سرزمینى ما، با وضع ملت ما، با آداب ما، با فرهنگ ما و با میراث ما - الگوى ویژه‏ى خود را دارد؛ باید جستجو کنیم و آن الگو را پیدا کنیم. آن الگو ما را به پیشرفت خواهد رساند؛ نسخه‏هاى دیگر به درد ما نمیخورد؛ چه نسخه‏ى پیشرفت آمریکائى، چه نسخه‏ى پیشرفت اروپائى از نوع اروپاى غربى، چه نسخه‏ى پیشرفت اروپائى از نوع اروپاى شمالى - کشورهاى اسکاندیناوى، که آنها یک نوع دیگرى هستند - هیچ کدام از اینها، براى پیشرفت کشور ما نمیتواند مدل مطلوب باشد. ما باید دنبال مدل بومى خودمان بگردیم. هنر ما این خواهد بود که بتوانیم مدل بومى پیشرفت را متناسب با شرائط خودمان پیدا کنیم. من این بحث را در محیط دانشگاه دارم میکنم؛ معنایش این است که این تحقیق و این پیگیرى و این تفحص را شما دانشجو، شما استاد و شما عنصر دانشگاهى، با جدیت باید انجام بدهید؛ و ان‏شاءاللَّه خواهید توانست.
نکته‏ى بعدى هم نکته‏ى مهمى است: مبانى معرفتى در نوع پیشرفت مطلوب یا نامطلوب تأثیر دارد. هر جامعه و هر ملتى، مبانى معرفتى، مبانى فلسفى و مبانى اخلاقى‏اى دارد که آن مبانى تعیین کننده است و به ما میگوید چه نوع پیشرفتى مطلوب است، چه نوع پیشرفتى نامطلوب است. آن کسى که ناشیانه و نابخردانه، یک روزى شعار داد و فریاد کشید که باید برویم سرتاپا فرنگى بشویم و اروپائى بشویم، او توجه نکرد که اروپا یک سابقه و فرهنگ و مبانى معرفتى‏اى دارد که پیشرفت اروپا، بر اساس آن مبانى معرفتى است؛ ممکن است آن مبانى بعضاً مورد قبول ما نباشد و آنها را تخطئه کنیم و غلط بدانیم. ما مبانى معرفتى و اخلاقى خودمان را داریم. اروپا در دوران قرون وسطى، سابقه‏ى تاریخى مبارزات کلیسا با دانش را دارد؛ انگیزه‏هاى عکس‏العملى و واکنشى رنسانس علمىِ اروپا در مقابل آن گذشته را نباید از نظر دور داشت. تأثیر مبانى معرفتى و مبانى فلسفى و مبانى اخلاقى بر نوع پیشرفتى که او میخواهد انتخاب کند، یک تأثیر فوق العاده است. مبانى معرفتى ما به ما میگوید این پیشرفت مشروع است یا نامشروع؛ مطلوب است یا نامطلوب؛ عادلانه است یا غیرعادلانه.

مطلب بعدى این است که ما اگر نقاط افتراق پیشرفت با منطق اسلامى را با توسعه‏ى غربى میشماریم، نباید از نقاط اشتراک غفلت کنیم؛ یک نقاط اشتراکى هم وجود دارد که اینها در توسعه‏ى کشورهاى توسعه یافته‏ى غربى کاملاً وجود داشته؛ روح خطرپذیرى - که انصافاً جزو خلقیات و خصال خوب اروپائى‏هاست - روح ابتکار، اقدام و انضباط، چیزهاى بسیار لازمى است؛ در هر جامعه‏اى که اینها نباشد، پیشرفت حاصل نخواهد شد. اینها هم لازم است. ما اگر باید اینها را یاد بگیریم، یاد هم میگیریم؛ اگر هم در منابع خودمان باشد، باید آنها را فرا بگیریم و عمل کنیم.

متن کامل فرمایشات ولی فقیه در دیدار استادان و دانشجویان کردستان‏

بسم الله الرحمن الرحیم

سه شاخص برای کارنامه خوانی در انتخابات دهم

(به مناسبت آغاز کارنامه خوانی ریاست جمهوری در مساجد و هیئات)

فضای پرشور این روزها فرصتی بسیار مناسب برای بازشناسی نیازهای اساسی از نیاز سازی های غیر واقعی برای کشور  است. دلسوزان انقلاب  می توانند از این فرصت استفاده کنند تا آرمانهای انقلاب و روشها و ساختارهای متناسب با انقلاب  را از ایده های انحرافی  باز شناسی کنند. برخی در سطح جهت گیری انقلاب و برخی در مرحله تعیین روش و ساختار به انقلاب تحریف هائی را تحمیل می کنند.

به عبارت دیگر  اگر کارآمدی نظام مبارک جمهوری  را   وابسته به عوامل مبنائی :

(الف)میزان تناسب موضوعات پیشنهادی جریانهای سیاسی نظام با آرمانها و جهت گیری های کلان انقلاب اسلامی

 (ب) میزان پشتیبانی علمی و مفهومی از آرمانهای انقلاب اسلامی  توسط حوزه و دانشگاه در مقابل هجمه های مدرن دنیای استکبار به آرمانهای انقلاب اسلامی

(ج) میزان مشارکت و حضور  مردم برای تحقق موضوعات متناسب با  آرمانها و جهت گیری های کلان انقلاب اسلامی؛ بدانیم؛ انتخابات فرصتی مناسب برای کارنامه خوانی از  جریانهای سیاسی  بر اساس موضوعات فوق می باشد.

اولین شاخص و معیار کارنامه خوانی از جریانهای سیاسی ، در این شرایط؛ قضاوت درمیزان تسلط این جریانهای به آرمانهای انقلاب اسلامی می باشد و اساسا مبتنی بر شاخص فوق جریانهای سیاسی کشور به سه دسته بندی کلی تقسیم می شوند:

1.      جریانی که آینده  انقلاب اسلامی را در ارائه و باز تولید یک  نسخه بومی شده ازمدرنیته می داند. این طیف از سیاست مداران در انتخابات و غیر انتخابات به دنبال طرح شعار ها و موضوعاتی  است که با این آینده نگری انفعالی تطابق دارد. طرح موضوعاتی مانند توسعه دموکراسی ، استقرار نهادهای مدنی قدرتمند، محدود شدن اختیارات ولایت فقیه و.... همگی به معنای انحلال تدریجی و نرم هویت اسلامی انقلاب در مدنیته می باشد

2.      جریانی که آینده انقلاب اسلامی را در تألیفی ذهنی و غیر قابل تحقق  از آرمانهای انقلاب و مدرنیته تفسیر می کند. این طیف از سیاستمداران  به دنبال ارائه و بازتولید نسخه مالزی در افق انقلاب هستند. طرح موضوعاتی مانند حل اختلاف میان دولت و مجلس از طریق تشکیل احزاب، تحقق عدالت بر مبنای راهکارهای علمی غربی و.... همگی ناشی از پی گیری  ایده ی امکان تألیف مدرنیته و انقلاب اسلامی از سوی این جریان می باشد.

3.      جریانی که در افق اداره کشور تحقق آرمانهای انقلاب در قالب تمدن نوین اسلامی را پیش بینی می کند. این جریان سیاسی در شرایط فعلی تحت فشار علمی از سوی دیگر جریانها می باشد و اصلی ترین نیازش تشکیل جبهه نقد و نقض آرمانسرائی های دو جریان دیگر می باشد.

بنابراین اگر آرمانهای انقلاب اسلامی را  اولین و مهمترین شاخص کارنامه خوانی از جریانات سیاسی در انتخابات آتی قرار دهیم می توانیم با فرآیندی منطقی به قضاوت علمی در مورد جریان اصلح دست پیدا کنیم و بالاترین سطح تفاهم  در دفاع از جریان نزدیک به انقلاب را ایجاد نمائیم.

 دومین شاخص در کارنامه خوانی  از جریانات سیاسی ؛توجه به راهکارهای علمی  ارائه شده  از سوی جریانهای  موجود برای تحقق  آرمانهای انقلاب است. جریانهای موجود در نظام باید راهکارهای علمی خود برای تحقق آرمانهای انقلاب اسلامی را  به صورت شفاف به اطلاع برسانند. به عنوان مثال باید از همه جریانهای سیاسی پرسید که چگونه پیشرفت و  عدالت در جامعه محقق می شود و  آیا راهکارهای موجود در دنیا به تحقق "عدالت و پیشرفت توأمان" می انجامد؟

موضوعیت یافتن " چگونگی تحقق آرمانهای انقلاب" در کارنامه خوانی ؛   تغییر ظرفیت دفاع از انقلاب از ظرفیت دفاع سیاسی محض به دفاع علمی و تخصصی و اصطلاحمند را زمینه سازی می کند.

شاخص سوم  در کارنامه خوانی توجه به نحوه سازماندهی و جذب مشارکت مردمی از سوی جریانهای سیاسی می باشد. اتکاء به روشهای غیر قاعده مند در تبلیغ، به کار گیری گسترده احزاب و نهادهای مدنی در سازماندهی مردمی علاوه برعدم توجه به  انگیزه های  دینی مردم در برنامه ریزی برای دفاع از انقلاب، به بی رغبتی سیاسی  در میان توده مردم می انجامد. به عبارت دیگر ساختارهای ایجاد مشارکت  در انقلاب باید در تناسب با شرایط فرهنگی و دینی  مردم باشد. پرهیز از گسترش حزب گرائی  و توجه به طراحی های جدید در ایجاد مشارکت مردمی شاخص دیگری برای شناخت اصلح در کارنامه خوانی انقلابی می باشد. توجه به  ایده پردازی و مفهوم سازی برای استفاده  الهی از ظرفیت معطل مانده مساجد و هیئات می تواند بر ضعف های سازماندهی و ایجاد مشارکت مردمی در دفاع از اسلام در همه صحنه ها مرهمی شفا بخش باشد.

کارنامه خوانی ریاست جمهوری

آغاز برنامه سیزدهم بر مبنای طرح فعالیت شبکه ای مساجد و هیئات

به گزارش عدالت طلب حجت الاسلام علی کشوری روز یک شنبه با اعلام این خبر تاکید کرد که در برنامه سیزدهم میزان تسلط نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری بر ادبیات انقلاب مورد بررسی علمی قرار می گیرد. ایشان افزودند در برنامه سیزدهم مانند همه برنامه های دیگر طرح فعالیت شبکه ای مساجد و هیئات "تقویت آشنائی مردمی با آرمانهای انقلاب اسلامی" مورد نظر است.

لازم به ذکر است کارنامه خوانی ریاست جمهوری دومین کارنامه خوانی بر اساس آرمانهای انقلاب است و اولین کارنامه خوانی در برنامه دهم بر مبنای طرح فعالیت شبکه ای مساجد و هیئات در زمان انتخابات مجلس هشتم صورت پذیزفت.