همه‏ى شما دیدید که در پایان وصیت‏نامه‏ى ایشان، به مواردى اشاره شده بود که امام قبلاً نسبت به طرح آنها سکوت کرده بودند. در زمان بنى‏صدر که من خدمت امام(ره) رسیده بودم، ایشان مى‏گفتند: حرفهایى که او از قول من مى‏گوید، همه‏اش خلاف واقع است و حقیقت ندارد. بنابراین، هر حرفى که زده مى‏شد، فوراً او را نمى‏آشفت و تحریک نمى‏کرد و در صدد پاسخ سریع برنمى‏آمد. این متانت، بردبارى، حلم، تسلط بر نفس و سعه‏ى صدر، در هرکس که باشد، از او یک انسان بزرگ خواهد ساخت. درعین‏حال اگر امام(ره) آن عوامل اصلى معنویت، ارتباط با خدا، کار براى رضاى او، تقوا و انجام تکلیف را نمى‏داشت، نه انقلاب به پیروزى مى‏رسید، نه شما مردم این‏گونه عاشقش مى‏شدید، نه مى‏توانست این طوفان را در دنیا به وجود آورد، و نه قادر بود در مقابل تهدید و ارعاب دشمن، مثل کوه بایستد.
در همین خصوص خاطره‌اى در ذهنم مانده است که نقل مى‏کنم: چند روز قبل از پایان سال 65 که خدمت امام بودیم، چون یکى از روزهاى فروردین 66 با ولادت یکى از ائمه(ع) مصادف مى‏شد، من و ... و حاج احمد آقا اصرار کردیم که ایشان در حسینیه‏ى جماران با مردم دیدارى داشته باشند. امام استنکاف کردند و قاطع گفتند: حالش را ندارم. من در ایام نوروز به مشهد رفته بودم ... در همان روزها، ناگهان قلب امام مشکلى پیدا مى‏کند و چون حاج احمدآقا - که حق بزرگى بر گردن همه‏ى ملت دارد و امام را در این چند سال حفظ کرد - همه‏ى وسایل را براى بهبود امام(ره) مهیا کرده بود، فوراً به وضعیت جسمى ایشان رسیدگى شد و خطر برطرف گردید.
وقتى در بیمارستان بر بالین ایشان حاضر شدم، عرض کردم: چه‏قدر خوب شد که آن شب اصرار ما را براى ملاقات با مردم نپذیرفتید؛ والّا اگر خبر این ملاقات اعلام مى‏شد، مردم به زیارت شما مى‏آمدند و آن‏وقت شما با این حال نمى‏توانستید مردم را ملاقات کنید و انعکاس آن در دنیا خوب نبود. این کار شما، خواست خداوند و کمک الهى بود و در آن زمان تصمیم بجایى گرفتید. ایشان در پاسخ من گفتند: آن‏طور که من فهمیدم، مثل این‏که از اول انقلاب تا حالا، یک دست غیبى در همه‏ى کارها دارد ما را هدایت و پشتیبانى مى‏کند.
معنویت مردم و خانواده‏ى شهدا و اخلاص رزمندگان در جبهه‏ها، امام را به هیجان مى‏آورد. من چند بار گریه‏ى امام را - نه فقط به هنگام روضه و ذکر مصیبت - دیده بودم. هر دفعه که راجع به فداکاریهاى مردم با امام صحبت مى‏کردیم، ایشان به هیجان مى‏آمدند و متأثر مى‏شدند. مثلاً موقعى که در محل نماز جمعه‏ى تهران، قلکهاى اهدایى بچه‏ها به جبهه را شکسته بودند و کوهى از پول درست شده بود، امام(ره) در بیمارستان با مشاهده‏ى این صحنه از تلویزیون متأثر شدند و به من که در خدمتشان بودم، گفتند: دیدى این بچه‏ها چه کردند؟ در آن لحظه مشاهده کردم که چشمهایشان پُر از اشک شده است و گریه مى‏کنند.

فرازی از بیانات مقام معظم رهبری در مراسم بیعت با فرماندهان و اعضای کمیته‌های انقلاب اسلامی 18/3/1368